"occitan de Gascogne" Christophe L.

| 6

j’ai lu récemment "les carnets de guerre de Louis Barthas" (quel beau livre !!!)
et à la fin de la postface de 1997, écrite par Rémy Cazals (Université Toulouse-Mirail, ça a son importance de le préciser...), on peut lire cette phrase : "il y avait eu, en 1981, une chanson de Marcel Amont en occitan de Gascogne, Lo Caporau Bartàs."

occitan de Gascogne, occitan de Gascogne !!!!... ce ne serait pas plus simple, court et beau, de dire simplement "en gascon" ??????
quand même....

Grans de sau

  • "occitan de Gascogne", c’est compliqué, mais pour ceux qui veulent faire passer la Gascogne à la trappe, c’est rusé :
    ils savent bien qu’on laissera tomber tôt ou tard la deuxième partie de l’expression, et d’ailleurs beaucoup d’occitanistes l’ont déjà laissée tomber...

  • Te seguissi pas Tederic. Es pas una question de formulacion. Sèi plan que ropiaquegi, mes lo hèit de créder a l’existéncia de l’occitan empacha pas de créder a la dau gascon. A part sancèira.

  • Jo cresi a l’existéncia deu gascon, e a l’existéncia d’ua familha d’òc dont lo gascon hè partida, e qu’accepti en principi d’aperar la familha "occitana".
    Que cresoi longtemps a l’occitan multidialectau, doctrina oficiau de l’occitanisme.
    Adara, qu’èi comprés qu’es un discors aimable enqüera tengut quan cau guardar aus gascons dens l’occitanisme.
    En realitat, los miaires de l’occitanisme que pensan que cau un estandart unic, qu’apèran de còps "l’occitan larg", hèit de lengadocian, supausat servir de pòrta d’entrada a tots los dialectes occitans, dont lo gascon.
    Qu’i pensavi enqüera aquesta setmana :
    Imaginem quauqu’un qui hesot l’es.hòrç d’apréner "l’occitan", donc "l’occitan larg" dens aquera configuracion.
    Quan s’i es escadut, au cap d’annadas de trabalh, pensatz que va enterpréner un navèth estudi de quauques annadas entà mmestrejar lo gascon (en supausar que sia interessat peu gascon) ?
    A part de quauques "hòus" de la lenga, digun n’ac harà !

    Qu’arresumi :
    1) L’occitan multidialectau n’es pas realista, lo monde n’ac pòt pas compréner : si demanda coma se ditz "il fait beau" en occitan, que vòu ua responsa unica.
    2) Un estandart fondat suu lengadocian qu’es tròp lonh deu gascon centrau. Ne serà pas arreconeishut peus gascons.
    3) De tota faiçon, qu’es tròp tard : los "occitans" que son passats au francés, que sian gascons o pas. Sacrifiar lo gascon ne sauvarà pas arren, mès que harà empach au sovenir deu gascon.

  • Fau pas abracar tot, Tederic : los "occitanistas" fòrman pas un blòc que parla totjamèi de ma mèma vutz. I a de totas las sensibilitats dedens.
    Per çò qu’es de l’occitan-esperantò unificat sau lengadocian, fau estancar de totjamèi ropiagar aquò. Lafont e Fontan son mòrts, e aquesta idèia damb èths.
    Los que coneishen e aiman la lenga saben que la dialectalizacion es sa basa e sa realitat.

  • Purmèr que tot, la question deu nom de la lenga qu’ei la deu brembèr. Quin soviene’s d’aqueth monde defunt ?
    L’imaginari popular qu’exigeish concèptes deus simples : l’occitan que parasita la visibilitat deu gascon en un contèxte desfavorable tà las culturas vernacularas.
    Qu’ei ua capihonada publicitària qui egaliza tot. Ne’s pòt pas demandar au monde de mestrejar las tanhenças de l’ahar occitan.

    De tot biaish, que soi esbatohit quan lo monde e’m ditz qui "cred" en l’occitan. Que’s pòt provar lo hèit occitan mes créde’i ... La fe ne’s contesta pas.

    Illustracion mesquina :

    www.youtube.com [1]

    www.youtube.com [2]

  • N’èi pas l’intencion de tornar gansolhar dens un argumentari qu’es de tot biais arciu.
    Vincent, as rason, lo mòt "créder" èra benlèu pas a sa plaça dens mon prepaus.
    Occitania, Gasconha, son concèptes que cadun, un còp augussi prés coneishença de çò dont saben, i pòt har adesion, o pas.
    Adesion, e non pas credènça. Egau, la realitat de l’existéncia d’Occitania estut desmonstrada, arredesmonstrada e encara arredesmonstradabenlèu un milion de còps.
    Sa non-existéncia parèir.
    Egau, es una tenson inutila.
    E qu’o vulhis o pas, i a una part de fé, dens atau una question hicant sus l’empont concèptes non assimilables sau pic per cadun, d’una evidéncia pas evidenta, e dont hèsen necèra a cadun de s’iniciar per poder prénder posicion.
    Son pas realitats pragmaticas, que cadun pòt tocar cada jorn.
    Lavetz, i a una part de fé, donc de hidança : aderi - çò dont tòrna a dider - decidi de créder a l’un o a l’aute, o aus dus.

Un gran de sau ?

(connexion facultative)

  • Pour créer des paragraphes, laissez simplement des lignes vides.

Ajouter un document

Dans la même rubrique :


 

Sommaire Noms & Lòcs